از وبلاگ نویسی نترسیم. وبلاگ نویسی تجربه ارزشمندی است که قبل از آنکه برای دیگران مفید باشد در رشد و یادگیری نویسنده اثر گذار خواهد بود . برای کسانی که تخصصی دارند یا تجربیاتی دارند که می توانند با دیگران به مشارکت بگذارند ، تجربه وبلاگ نویسی همچون کلاس درسی است که معلم کلاس شاگرد کلاس هم هست .در کشور ما بی انگیزگی و بی حوصلگی و عدم تمایل به ارتباطات وسیعتر در کسانی که ادعای فهم و شعور بیشتر دارند دردی است که کمتر از مشکلات بزرگ سیاسی نیست . منظور من این نیست که به مباحث سیاسی پرداخته شود . بی انگیزگی را باید کشت . بی همتی و بی حوصلگی ما اینقدر زیاد است که کسی حوصله ندارد حتی در مورد یک مطلب با صرف چند ثانیه یا چند دقیقه نظر بدهد . شاداب تر بودن چه ضرری دارد . فرض بگیریم ساعت ها نشستیم چرت و پرت گفتیم و شنیدیم . یک دفعه هم بخشی از وقتی که برای کارهای بیهوده صرف میکنیم را صرف گسترش ارتباطات بکنیم . نظرات خود را در معرض نقد و تحلیل دیگران قرار دهیم . برایند چنین ارتباطی بسیار زیاد خواهد بود.
چند وقت پیش طی ارسال ایمیلی برای تعداد زیادی از دوستان از آنها خواستم که در مورد مساله ای نظر بدهند . در جواب این سلام حتی علیکی هم نشنیدم . حتی کسی همت نداشت در جواب بنویسد که نظری ندارد یا تمایلی برای اظهار نظر ندارد یا حتی بنویسد که دوست عزیز علیک السلام. همه فکر میکنند شدیداً کمبود وقت دارند . اینطور نیست . وقت زیاد است . روحیه را باید تغییر داد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر بدهید