درد دل های مشترک

امروز با یک دانشجوی عراقی هم صحبت بودم. میان سال بود . به نظر میرسید بیش از چهل سال داشته باشد. می گفت معلم دانشگاهی در عراق بوده است. در عراق فرصتی برای ادامه تحصیل نداشته است و به مالزی آمده. در طول مسیر درد دل میکرد. می گفت سالها برای دانشگاهی دولتی در عراق کار کرده است و هیچ حمایتی از او نمیکنند. حتی با ادامه تحصیلش هم مخالف بوده اند. سه فرزندش دانش آموز هستند و زیر بار فشار هزینه های زندگی است. جالب این بود که همانند ایرانی ها درد دل می کرد. همان درددل هایی که بسیاری از ایرانی ها دارند. میگفت دلیل اصلی این که دولت از او حمایت نمی کند این است که تمایلی ندارند رقیب برای خود بتراشند. می ترسند که افراد دیگری هم مثل خودشان تحصیلات عالیه داشته باشند و چه بسا روزی از آنها هم سر شوند.صحبت هایی که خیلی از ایرانی ها هم میگویند.

اما جالب اینجاست که در مالزی اکثر دانشجویان تحصیلات تکمیلی ( اهل مالزی ) درآمد دارند. حتی اگر دانشجویی هیچ شغلی نداشته باشد و مورد حمایت هیچ نهادی نباشد میتوانند از کمکهای بلاعوض دولت بهره مند شود.دانشجویان فوق لیسانس مالزیایی 10 هزار رینگت (معادل سه ملیون تومان) و دانشجویان دکترا 20 هزار رینگت (معادل شش ملیون تومان ) کمک بلا عوض میگیرند. دانشجویان خارجی هم بعضاً از بورس های دانشگاهها استفاده می کنند ، اما اکثر دانشجویان خارجی از این کمک ها بی بهره اند.