چند روز گذشته چیزهایی برای نوشتن داشته ام اما دل و دماغ نوشتن نداشتم. حوادثی که این روزها و مخصوصاً در روز عاشورا اتفاق افتاد برای همه دلهره ایجاد میکند . دیروز استاد تجارت بین الملل بهانه ای برای نوشتن ایجاد کرد. استاد در طول کلاس چندین بار به من اشاره کرد و می پرسید چرا درآمد سرانه ایران به عنوان کشوری که دومین منابع نفت و گاز جهان را در اختیار دارد به مراتب کمتر از هلند یا سنگاپور است. می پرسید چرا؟ استاد مالایی قصد نداشت در کلاس تجارت بین الملل بحث سیاسی کند. منظورش این بود که بگوید تجارت بین الملل مهم است. به نحوی که هلندی ها با یک شرکت به نام شل درآمدی بیش از همه نفت و گاز ایرانی ها دارند چون در برقراری ارتباطات تجاری با همه دنیا توانمدند. سنگاپور را هم مثال میزد. سنگاپور کشوری با کمتر از پنج ملیون جمعیت که حدود سه ملیون نفر از آن اصالتاً سنگاپوری هستند با این تفکر که دنیا بازار ماست توانسته اند بسیاری از کشورهای وسیع و پرجمعیت را پشت سر بگذارند. کشورها را مقایسه میکرد و هر بار که اسم ایران را می برد من به یاد حوادث غمبار روز عاشورای تهران می افتادم.دلم می خواست به استاد بگویم ما همانند بیماری هستیم که برای سلامتی تلاش میکند و به فکر اینکه کسب و کارش را توسعه بدهد نیست. ما هنوز به مرحله ای نرسیده ایم که بتوانیم توسعه را شروع کنیم. ما هنوز در مسابقه نیستیم. ما تلاش میکنیم که عقب نیفتیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر بدهید