"... اینجا ساعت پنج عصر دیگر همه چیز تعطیل است. آمریکا یک کم به‌تر بود. بعضی آدم‌ها گاهی تا ساعت هفت و هشت در دانشکده بودند. "
علیزاده طوسی هم تقریبا همین جملات را در مورد لندن نوشته است:
"حالا این حکایت پاییز و زمستان و بهار که اینجا در انگلستان روزها کوتاه است. تابستان چی که ساعت نُه و نیم شب هنوز آفتاب از آسمان نرفته است؟ باز هم فرق نمی کند! ساعت نُه و نیم یا ده صبح که باز کردند، ساعت پنج و نیم یا شش بعد از ظهر باید ببندند، و می بندند. شما ساعت شش بعد از ظهر، در آفتاب ولرم و درخشان لندن، دارید در مرکز شهر قدم می زنید.فروشگاهها همه چراغهاشان بیخودی روشن، و درهاشان به حکم عادت و سنّت همه بسته. پیش خودتان می گویید: «بابا، این درست که ده ماه سال، روزهاتان کوتاه و تاریک و سرد است و باد و باران حال همه تان را می گیرد. اقّلاً توی این دو سه ماه تابستان که روزها دراز است، عادت و سنّت را بگذارید کنار، به ساعت نگاه نکنید و تا «سر شب» و «سر چراغ» نشده است، فروشگاههاتان را نبندید»!"
اما خوشبختانه مالزی اینطوری نیست . دانشگاه ما که تا ساعت 11 شب کاملاً فعال است. کتابخانه تا 11 شب باز است و اتوبوس های دانشگاه هم تا 11 شب ایاب و ذهاب دانشجویان را انجام میدهند.فروشگاههاو پاساژهای رسمی ساعت نه و ده صبح که فعال می شوند تا ساعت 10 شب فعال هستند. اما فروشگاههایی هم هستند که تا نیمه شب و بعضاً تا صبح به صورت شبانه روزی فعالیت میکنند. رستوران های مالزی که داستانی مفصل دارد. همه جا به راحتی میتوان رستوران های شبانه روزی با غذاهای متنوع پیدا کرد. رستوران هایی هم که شبانه روزی نیستند اغلب از صبح که صبحانه مشتری ها را تامین میکنند تا یک و دو شب ،شاد شاداب مشتری ها را سرویس می دهند. بعضی از رستوران ها هم که اینترنت مجانی دارند و تازه نیمه شب که می شود دختر و پسرهای جوان و دانشجوها را مخصوصا در ایام امتحانات به خود جذب میکنند. مک دونالد برای کسی که یک نوشابه میخرد تا صبح همان لیوان را مجانی پر از نوشابه میکند تا این جوان های عزیز با آرامش تا صبح به کارشان برسند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر بدهید