دیروز امتحان اقتصاد کلان پیشرفته داشتم . امتحان دیروز کلاً دو تا سوال داشت . اولی کاملاً ریاضی بود . ریاضیات دوست داشتنی است و دانستن ریاضی به هرکسی میتواند احساس غرور بدهد اما موقع امتحان ، احساس تنفر می کردم . نه بخاطر اینکه سخت و پیچیده بود . شیرین بود و برای کسی که ریاضی بداند برای نمره گرفتن خیلی عالی بود . پنج شش صفحه ای معادلات ریاضی سیاه کردم اما در حین نوشتن احساس بدی داشتم از اینکه در کلاس اقتصاد کلان بیش از آنکه اقتصاد یاد گرفته باشیم ترتیب و توالی یک سری معادلات ریاضی را تمرین کرده ایم . ریاضیات قرار بوده یک ابزاری باشد برای فهم بهتر اقتصاد ولی بعضی ها افراط کرده اند و آن را جانشین اقتصاد کرده اند . شاید به همین دلیل است که بسیاری از فارغ التحصیلان رشته اقتصاد بعد از سپری کردن دوره کارشناسی ارشد و یا دکترا فقط برای تدریس در دانشگاهها مناسب هستند و فقط می توانند تعدادی مثل خودشان را تربیت کنند. مقاله نوشتن هایمان هم شده جمع و جور کردن یک سری دیتا و گذاشتن در یک مدل خشک و به دست آوردن نتایجی آنچنانی . بعد هم یک دنیا لذت می بریم که کار علمی کرده ایم . به قول یکی از دوستان ، این شیوه جهان سومی هاست . چنین شیوه ای ادامه همان مدرک گرایی است . همان گرایشی که شعار می دهد بی خیال علم و کاربردی نمودن علم ، مدرک را بچسب . در ارتباط با این بحث بدی نیست این مطلب را اگر نخوانده اید بخوانید .
اما سوال دومی که در امتحان دیروز طرح شده بود جالب بود . از سوال دوم لذت بردم . سوال تقریباً این بو د : فرض بگیرید پژوهشگری هستید که قرار است در ارتباط با موضوع رشد اقتصادی توصیه های را برای دولتمردان یکی از کشورهای در حال توسعه بر مبنای مدل رشد درونزا بنویسید . به چه متغیرهایی اشاره می کنید . با توجه به مدل رشد درونزا ، دو متغیر مرتبط با رشد اقتصادی در کشورهای در حال توسعه را توضیح دهید .
چه خوب میشود اگر دوستان رشته اقتصاد و یا اقتصاد خوانده ، نظرات خود را در پاسخ به این سوال بنویسند. منتظر نظرات و پاسخ های شما هستم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر بدهید