امروز بعد از بازی والیبال یک آقایی خاطره ای گفت از یکی از رستوران های لنکاوی ( لنکاوی جزیره ای است توریستی در مالزی ) و از گرانتر بودن قیمتهای این رستوران (در حد چهار پنج برابر رستوران های مشابه) گله مند بود . اتفاقاً من جای این رستوران را بلدم . جایی است در نزدیک ساحل . پاتوق اروپایی هاست و شاید در اطراف این رستوران ، دویست سیصد تا رستوران دیگر از انواع و اقسام مختلف فعالیت می کنند . منظور اینکه رقابت در این منطقه جدی است اما با این اوصاف این رستوران ، محصولات خود را با قیمتی بالا عرضه می کند . بحث از قیمت های بالا در آن رستوران بحث را کشاند به سازمان تعزیرات و سبک و سیاق مبارزه با گرانفروشی در ایران . آنچه از این سازمان می دانیم همین مبارزه با گرانفروشی هاست . من گفتم که اساساً چنین مبارزه ای از طریق یک سازمان دولتی غیر ممکن و یک تناقض آشکار با اصول اقتصاد آزاد است و بعید می دانم در کشورهایی که اقتصاد سالمی دارند چنین چیزی وجود داشته باشد . مشتری است که با انتخاب خود گرانفروش را کنترل می کند . عرضه کننده ای با قیمت بالا عرضه میکند که بداند مشتری برای کالایش دارد . رقابت بین عرضه کنندگان و مطلوبیت های متقاضیان کنترل کننده های خوبی هستند .
وقتی برگشتم خانه ، نام سازمان تعزیرات را در گوگل جستجو کردم و صفحه اش را مطالعه کردم . این صفحه ، چشم انداز سازمان را توضیح می دهد . در چشم انداز این سازمان هیچ اشاره ای به مبارزه با گرانفروشی نشده و در تاریخچه این سازمان به ناکارآمدی مبارزه دولتی با گرانفروشی نیز اشاره شده است . مرور تاریخچه این سازمان ، نشان دهنده یک سیر تاریخی در نگرش اقتصادی دولتمردان ایرانی در سه دهه گذشته است . عمل نکردن به تجربیات علمی - اقتصادی ، خسارتهایی زیادی به بار می آورد ولی باور کردنش سخت است که کشور ما به این زودیها از این خسارت ها در امان باشد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر بدهید