هنوز کلیدر را دست نگرفتی ؟!

امشب مستند بی بی سی درباره محمود دولت آبادی را تماشا کردم . خاطراتی زنده شد . دانشجوی دوره لیسانس بودم . ده دوازده سال پیش . دوستم حمید پیشنهاد داده بود به روستای بیاضه ( واقع در شهرستان خور وبیابنک ) سفر کنیم . چند روزی را در فضای روستا و با مردم روستا بودیم . از سفر که برگشتیم به پیشنهاد حمید « جای خالی سلوچ » را دست گرفتم. هنوز در حال و هوای روستا و کویر بودن و خواندن جای خالی سلوچ حس جالبی بود . آن روزها حس و حالی داشتیم که این روزها به سختی حتی به یاد می آوریم . «هبوط در کویر» شریعتی اغلب اوقات کنار رختخوابم بود . خیلی از شبها دوست داشتم نگاهی به صفحات آن بیندازم . ... یادش بخیر . 

لیسانس که گرفتم و به کار و وام و پس انداز و مسکن و اتومبیل مشغول شدم تا مدتی کمتر به سراغ کتاب رفتم . اما خوشبختانه خیلی هم دور نشدم . به کتابخانه بعثت رفتم و به خانم کتابدار گفتم به انتخاب خودت یک رمان پیشنهاد کن . خانم کتابدار «بر باد رفته » به دست گرفت و خواندن تنها اثر مارگارت میچل جان تازه ای به من بخشید تا همت کنم کتاب «کلیدر» را بردارم .  کلیدر خیلی طولانی بود اما خواندنش سخت نبود . شیرین بود . شبها قبل از خواب می خواندم . چه حس خوبی بود . دولت آبادی 15 سال وقت صرف نوشتن کلیدر کرد . درست است که ده جلد است ولی باور کنید 15 روزه می توانید بخوانیدش . اگر هنوز نخوانده ای دست به کار شو . شاید یک روزی مثل من به جایی مهاجرت کنی که هیچ کتابخانه ای با کتابهای فارسی نداشته باشد . آن موقع خیلی حسرت خواهی خورد .