بیست و دومین شماره نشریه ای محلی به نام فرصت که توسط شهرداری خمینی شهر(اصفهان) منتشر می شود در یادداشتی اقتصادی دستوری از رییس جمهور را منتشر نمود که بر اساس تقاضای اتحادیه سنگبریهای اصفهان ، جلوی واردات سنگهای فراوری شده گرفته شود. دستورشماره 222011 در تاریخ 25/11/88 به شرح ذیل صادر شده است.
جناب رحیمی
نباید اجازه داد سنگ آماده وارد کشور شود.
ظاهر این دستور و آن تقاضا واضح است . تولید کنندگان سنگ خود را ناتوان در مقابل رقابت با واردات سنگ میدانند و اولین راه حلی که میشناسند یکه تاز بودن است و رییس جمهور هم به سرعت با این پیشنهاد موافقت میکند. شاید آقای رییس جمهور با وزراء و مشاورین اقتصادی خود مشورتی هم کرده باشد اما برای یک اقتصاددان یا یک دانشجویی مثل من سوالی مهم پیش میآید که آیا آن تقاضا و این دستور در جهت سیاست های کلی اقتصادی کشور نیز هست؟ چشم انداز و برنامه های توسعه چه دیدگاهی برای افزایش کارایی تولیدکنندگان از طریق توسعه تجارت دارند؟ آیا دولت ایران هنوز تمایلی برای عضویت در سازمان تجارت جهانی دارد؟و اگر هنوز تمایلی هست آیا این دستور ، منافاتی با تمایل به عضویت در سازمان تجارت جهانی ندارد؟ آیا دولت تمایل دارد تولید کنندگان سنگ تلاشی در جهت کارایی بیشتر در تولید داشته باشند؟ چگونه میتوان افزایش کارایی در تولید این محصول را افزایش داد؟
در سیاست ، حذف رقیب (قبل از شروع رقابت) بزرگترین دشمن دموکراسی است و در اقتصاد بزرگترین دشمن اقتصاد آزاد نیز حذف رقیب . در سیاست ، رقبا همه در داخل کشور هستند اما دراقتصاد ،رقبایی از بیرون از کشور هم در رقابت شرکت دارند. آنچه استدلال محوری سازمان تجارت جهانی است حداکثر نمودن کارایی در تولید است و تامین بیشترین رفاه برای مصرف کننده . این روزها اثبات شده است و عمده اقتصاددانان پذیرفته اند که جهانی نمودن رقابت عاملی است موثر در حداکثر نمودن بهره وری و کارایی در تولید و تولیدکنندگانی که نپذیرفته اند در دایره رقابت های ملی و بین المللی بتازند عقب افتاده ترین ها هستند. دولت ها استدلال های سازمان تجارت جهانی ( وقبل از آن گات) را پذیرفتند و در عضویت شتافتند و بهره هایی هم بردند . سازمان تجارت جهانی تلاش میکند موانعی که دولتها ایجاد میکنند را حذف نماید و تجارت و بازرگانی را توسعه بخشد . برخی دولتها علاوه بر استقبال از سیاست های سازمان تجارت جهانی ، خود اتحادیه هایی نیز درست کردند و تلاش کردند با کمترین آسیب ها راه را برای رقابتهای بیشترباز کنند و متعاقب آن تولیدکنندگانی کاراتررا در مرزهای خود پرورش دهند. نمونه ای موفق از این کشورها کشورهای عضو آسآن هستند. تا چند سال پیش اقتصاددانان ایرانی تصور میکردند که در تبیین نظری این موضوع موفقیت هایی کسب کرده اند و دولتمردان را راضی کرده اند تا موانع کمتری بر توسعه تجارت را ایجاد کند و به همین دلیل بود که دولت های سازندگی و اصلاحات تلاش میکردند یکی از صندلی های سازمان تجارت جهانی را کسب کنند. سوال مهمی که در این یاددشت طرح میگردد این است : سیاست اقتصادی کشور در زمینه توسعه تجارت در سالهای آینده چیست؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر بدهید